Οι δορυφορικές επικοινωνίες είναι το αποτέλεσμα της έρευνας στον τομέα των επικοινωνιών, με αντικειμενικό σκοπό την επίτευξη όλο και μεγαλύτερης γεωγραφικής κάλυψης και χωρητικότητας (σε πληροφορίες), με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ευνόησε την ανάπτυξη δύο πολύ ξεχωριστών τεχνολογιών: των πυραύλων και των μικροκυμάτων. Η γνώση που αποκτήθηκε από τη συνδυασμένη χρήση αυτών των δύο τεχνολογιών εγκαινίασε και την εποχή των δορυφορικών επικοινωνιών.

Οι υπηρεσίες δορυφορικών επικοινωνιών συμπληρώνουν τις επίγειες επικοινωνίες, που παρέχονται από επίγεια δίκτυα χρησιμοποιώντας ραδιοκύματα και καλώδια. Η υλοποίηση των δορυφορικών επικοινωνιών πραγματοποιήθηκε για τις ανάγκες του ψυχρού πολέμου. Έτσι η διαστημική εποχή άρχισε το 1957 με την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου (Sputnik) που εκτόξευσε η πρώην ΕΣΣΔ.

Στα επόμενα χρόνια, έγιναν και άλλα πειράματα, περιλαμβανομένων των εξής:

• Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Προέδρου Eisenhower που μεταδόθηκε από το δορυφόρο SCORE (1958)
• Ο δορυφόρος - ανακλαστήρας ECHO (1968)
• Εκπομπή με αποθήκευση και προώθηση από το δορυφόρο COURIER (1968)
• Ενεργοί δορυφόροι αναμετάδοσης (TELSTAR (που ήταν πρώτος που χρησιμοποιήθηκε για τηλεοπτικές μεταδόσεις) και RELAΥ, 1962)
• Ο πρώτος γεωστατικός δορυφόρος SYNCOM (1963)
• Ο πρώτος δορυφόρος για εμπορική χρήση τέθηκε σε τροχιά τον Αύγουστο του 1965 (INTELSAT Ι (Early Bird) και εγκαινίασε τη μεγάλη σειρά των δορυφόρων INTELSAΤ. Τον ίδιο χρόνο, εκτοξεύτηκε ο πρώτος επικοινωνιακός δορυφόρος της σειράς MOLNYΑ.

Στα χρόνια που έχουν περάσει από τότε, πολυάριθμοι δορυφόροι έχουν τεθεί σε τροχιά για λόγους καθαρά επικοινωνιακούς, περιλαμβανομένων εκπομπής και λήψης ραδιοτηλεοπτικών προγραμμάτων προς το ευρύ κοινό, ενώ ακόμη περισσότεροι για λόγους στρατιωτικής φύσεως.

Οι δορυφορικές επικοινωνίες είναι σήμερα μέρος του περιβάλλοντος μας.